သင္ခန္းစာ ၁၂/၂၀၀၅

Thursday, December 14, 2006

စကားမစပ္ေျပာရဦးမယ္။.....
ေမာင္ဒီးကအိမ္ကိုစာပို႔ပုဂၢိဳလ္ေရာက္လာရင္ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ဘဲ။ အထူးသျဖင့္
ရီဂ်စ္စတာလုပ္ျပီး ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ A4ဆိုဒ္ေလာက္႐ွိတဲ့စာအိတ္ေတြေရာက္လာရင္
စာပို႔ငနဲက လၻက္ရည္ဘိုးမရရင္မျပန္ခ်င္ဘူး။ အထဲမွာ ဘာပါလဲသူသိတာမဟုတ္။
အမ်ားအားျဖင့္ ေမာင္ဒီးရတဲ့အဲဒီလိုစာအိတ္ထူထူေတြက အလကားရတဲ့ စာေစာင္တို႔၊
သတင္းဂ်ာနယ္တို႔မ်ားတယ္။ အဲ...ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတာက ဘာစာအိတ္မွမပါဘဲ
ျဖတ္ပိုင္းပိစိေလးနဲ႔ “စာတိုက္ၾကီး စင္အမွတ္ ဘယ္ေလာက္မွာ စာေရာက္ေနသည္
လူကိုယ္တိုင္လာေရာက္ေ႐ြးယူပါဆိုရင္ စိတ္ကိုပ်က္ကေရာဘဲ”။ စာပို႔လည္းအဲဒါမ်ိဳး
လာပို႔ရရင္သိတ္မၾကည္ဘူး သူလၻက္ရည္ဘိုးေတာင္းလို႔မရေတာ့ဘူးမႈတ္လား။
(ဧည့္ခန္းမွာေခၚျပီး လၻက္ရည္ေကာင္းေကာင္းေဖ်ာ္တိုက္ရင္လည္းမၾကိဳက္ျပန္ဘူးဗ်)
ဒီအေၾကာင္းေျပာမိသြားရတာကလည္း ဒါနဲ႔ဆက္စပ္ျပီးတစ္ခုသတိရမိသြားတာနဲ႔
ျပန္ရင္ဖြင့္ခ်င္တာေလး႐ွိလို႔။
တရံေရာအခါက ေမာင္ဒီးကိုလိပ္မူျပီး ပါဆယ္တစ္ခုေရာက္တဲ့အေၾကာင္း စာတိုက္
ကေန ျဖတ္ပိုင္းေလးေရာက္လာတယ္။ (ႏိုင္ျခံဂါး...အဲေလ ႏိုင္ငံျခားက ပါဆယ္
လာရင္ ဒီလိုဘဲရၾကေလ့႐ွိတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းနဲ႔ကမ္းနားလမ္း ေထာင့္က
ဆက္သြယ္ေရးစာတိုက္ဌာနမွာ သြားထုတ္ရတယ္)။ အဲဒီေတာ့ ေမာင္ဒီးက ဘယ္သူ႔
ဆီကလဲ ဘာေတြပို႔လိုက္တာလဲေပါ့။ ႏိုင္ျခံဂါး ကလာတဲ့အထုတ္ဆိုေတာ့ စိတ္ဝင္
တစားျဖစ္ျပီး မနက္ခပ္ေစာေစာထဲက သြား၊ ေရာက္ေတာ့ ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ နာရီဝက္
ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ကိုယ္စာအိတ္ထုတ္ယူရမယ့္ေနရာကိုေရာက္သြားတယ္။
(ေသခ်ာခ်င္ရင္ ႐ံုးဝန္ထမ္းေတြေမးတာထက္ ပြဲစားလိုလို အက်ိဳးေဆာင္လိုလို
ကိုေမးလိုက္တာ အေျဖခ်က္ခ်င္းရတယ္။ ပစၥည္းထုတ္ေပးရမလား ဘာပို႔ခ်င္လို႔လဲ
စသျဖင့္သူတို႔ေဈးေခၚတာေတာ့ျငင္းေပါ့ဗ်ာ။) ေမာင္ဒီးကလဲ ပြဲစားအားမေပးခ်င္တာထက္
ကိုယ္တိုင္သိခ်င္ လုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာေရြးမယ္ေပါ့။ေကာင္တာကိုေရာက္ေတာ့
အသက္ ၄၀ ဝန္းက်င္ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးေတြ႔တယ္။ သူညႊန္ျပတဲ့ေနရာမွာထိုင္ေစာင့္
ခိုင္းတာနဲ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ထိုင္ေစာင့္တယ္။ ေ႐ွ႕မွာ တစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားက
ပို႔လိုက္တဲ့ေဆးေတြနဲ႔တူတယ္...အဲဒါေတြထုတ္ဘို႔ေဈးညွိေနတယ္။
ပစၥည္းထုတ္ရင္ ေဈးျဖတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကဘယ္ေလာက္က်တယ္ဆိုတာ
ေဈးျဖတ္ေပးတယ္။ အဲ...ေမာင္ဒီးအလွည့္ေရာက္ေတာ့ေဖာင္ေတြဟိုျဖည့္ဒီျဖည့္ ျဖည့္
ျပီးေတာ့ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကဒ္လဲျပရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မိနစ္၂၀ေလာက္ေစာင့္ရ
ျပန္ေရာ။ေမာင္ဒီးစိတ္မရွည္လို႔ေမးၾကည့္တယ္။ အစ္မရယ္...ကၽြန္ေတာ္ယူလာတဲ့ျဖတ္ပိုင္း
မွာ “စင္အမွတ္ ဘယ္ေလာက္မွာ ႐ွိတယ္ဆိုတာပါတယ္...အဲဒီမွာသြားယူလိုက္ရင္ရျပီ
မဟုတ္လား ဘယ္မွာသြား႐ွာေနရလို႔ၾကာတာလဲ” လို႔လွ်ာသြား႐ွည္လိုက္မိတယ္။
စင္အမွတ္ပါတာက ပါတာဘဲ ဒီလိုဘဲ႐ွာရတာက႐ွာရတာဘဲတဲ့...ေကာင္းေရာ။
ေဟာ..စာအိတ္ထုတ္ယူလာပါျပီ။ စာအိတ္ကဖြင့္ၾကည့္ထားျပီးသား။ ဝန္ထမ္းမိန္းမက
ေျပာတယ္...စီဒီေတြပါတယ္တဲ့ စိစစ္ေရးတင္ရမယ္၊ ဟိုဘက္အေဆာက္အဦးက
စိစစ္ေရးဌာနမွာ အစိစစ္သြားခံရမယ္တဲ့။ ေမာင္ဒီးႏိုင္ငံသားကဒ္ကိုယူထားလိုက္ျပီး
အထုတ္ကိုသြား စိစစ္ခံခိုင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေမာင္ဒီ စီဒီေတြထုတ္ၾကည့္မိတယ္။
ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ အလကားရတဲ့ newsletter/free software ေတြပါတဲ့ စီဒီႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔
ဆက္စပ္သတင္းစာေစာင္ ၂ေစာင္ေလာက္ပါတယ္။ အစ္မရယ္ ဒါေတြက အလကား
ရတဲ႔ ပညာေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့အရာေတြပါဆိုေတာ့ “မလိုခ်င္ရင္ မထုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့
အေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးျပီး ထားခဲ့လို႔ရပါတယ္တဲ့” ခပ္ညင္းညင္းေလးျပန္ေျပာသဗ်။
စိတ္တစ္ခ်က္ခုသြားျပီးေတာ့ ထားခဲ့လိုက္ေတာ့မလို႔ဘဲ။ (ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါေတြက
တျခားမွာ ႐ွာရင္လဲ ရပါ့။)။ ဒါေပမယ့္ ပို႔ေပးတဲ့သူေတြကိုအားနာတာေၾကာင့္ ထုတ္သြား
မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ စိစစ္ေရးဆိုတဲ့ေနရာေရာက္သြားတယ္။ ပထမ
စားပြဲတစ္ခုမွာ စာရင္းသြင္းျပီး လက္မွတ္ထိုးရတယ္။ ေနာက္အတြင္းဘက္ခပ္က်က်
စားပြဲမွာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ထံသြားရတယ္။ ပံုပန္းကေတာ့ ေန႔စဥ္အေတာ္
အေသာက္က်ဴးထားလို႔ မ်က္ႏွာခပ္နီအစ္အစ္ဘဲ။ ပစၥည္းေတြကို တစ္ခ်က္ထုတ္ၾကည့္
ျပီး ေ႐ွာေ႐ွာ႐ႉ႐ႉ လက္မွတ္ထိုးေပးတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီဌာနဘယ္ဆိုးလို႔လဲေပါ့ေလ။
ဒါနဲ႔ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာျပီး ျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က “ႏွစ္ရာက်တယ္”တဲ့။
(အဲဒီတံုးက လၻက္ရည္တစ္ခြက္ တစ္ရာေလာက္႐ွိမယ္ထင္တယ္)။ ေကာင္းေရာကြာ။
အဲဒါနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္နဲ႔ထုတ္ေပးျပီး မူလဌာနဘက္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေစာေစာကဝန္ထမ္း
အမ်ိဳးသမီးကိုျပန္ျပ ျပီးႏိုင္ငံသားကဒ္ျပန္ယူ။ ျပီးေတာ့ ေဈးႏႈန္း(သူတို႔အေျပာအရေတာ့
custom duty အခြန္တဲ့) ျဖတ္ေပးတဲ့လူကိုတစ္ခါေစာင့္ရျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ မလွမ္းမကမ္း
ကေကာင္တာမွာ ေငြသြားသြင္းရတယ္။ ၇၀၀-၈၀၀ ေလာက္က်တယ္ထင္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ ေမာင္ဒီးလွ်ာထပ္႐ွည္ျပန္ေရာ။ အလကားရတဲ့ပစၥည္းဘဲ ပညာေရးနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္
ျပီးေတာ့ စိစစ္ေရးကလည္း ကင္းလြတ္ေပးျပီးျပီ ဘာလို႔ေငြသြင္းရတာလဲလို႔ေမးလိုက္တယ္။
ေကာင္တာက အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က ဒီငေၾကာင္ေတာ့ဘာလာေၾကာင္တာဘာလိမ့္
ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္တယ္။ “မ်ားတယ္ထင္လို႔လား၊ မေက်နပ္ရင္ ဟိုေဈးျဖတ္တဲ့လူကို
သြားေျပာ”တဲ့။ ေမာင္ဒီးက မ်ားတယ္ထင္တာထက္ ဘာလို႔ေငြသြင္းရတာသိခ်င္တယ္။”
ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က နားမလည္ဘူးလား ႏိုင္ငံျခားကစာအိတ္ေတြလာရင္ဒီလိုဘဲ
အခြန္ေဆာင္ရတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ေဘးကေနာက္တစ္ေယာက္ဘက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
အဲသူ႔ေဘးကတစ္ေယာက္က “မဟုတ္ဘူး...ႏိုင္ငံျခားက ရီဂ်စ္စတာလုပ္ထားေတြလာရင္
ဒီလိုအခြန္ေဆာင္ရတယ္”တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္႐ွိေသးရင္ ေနာက္အေျဖတစ္မ်ိဳးထြက္
လာဦးမွာအေသအခ်ာဘဲ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ေမာင္ဒီး ေငြသြင္းလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ ကနဦး စာအိတ္ထုတ္ေပးတဲ့အမ်ိဳးသမီးဆီမွာ ျဖတ္ပိုင္းျပျပီး ကိုယ့္အထုတ္ကုိယ္သြား
ထုတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ တစ္ေထာင္တန္ႏွစ္ရြက္ထုတ္လိုက္တယ္။ ေပၚေပၚတင္တင္ဘဲ
စားပြဲေပၚကေန အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေပးလိုက္တယ္။ မျငင္း႐ွာပါဘူးေက်းဇူးတင္တဲ့
အၾကည့္နဲ႔ယူျပီး အံဆြဲထဲထည့္လိုက္တယ္။ မထင္မွတ္ဘဲနဲ႔ရလိုက္ေတာ့ သူမရဲ႕အၾကည့္က
“အစထဲက ဒီလိုေပးရင္ ဒီေလာက္ထိ ဟိုဟိုဒီဒီသြားစရာ ေငြသြင္းစရာ အခ်ိန္ၾကာစရာ
ေတြမလိုပါဘူး” ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ေတြေဆာင္ေနသလိုပါဘဲ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ဒီကေတာ့ ငါ႔ကိုစိတ္မခ်မ္းေျမ႕ေအာင္လုပ္လဲ
ငါကမင္းတို႔ကို ေစတနာနဲ႔ေပးႏိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ပါ။ သူမစိတ္ထဲမွာ ငါရစ္လိုက္တဲ့
သူက ေတာင္ငါ့ကို ေစတနာထားႏိုင္ရင္ ေနာက္ပစၥည္းလာထုတ္သူေတြကို ေစတနာနဲ႔
ေဆာင္ရြက္ေပးရင္ အက်ိဳးေက်းဇူးခံစားရႏိုင္တယ္လို႔႔ ခံစားမႈကေလး၊အသိေလးတစ္ခ်က္မ်ား
ရသြားေလမလားရယ္ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္လဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ငနဲဆီက ဘာမဟုတ္တဲ့
စာအိတ္တစ္ခု အတြက္ ေငြႏွစ္ေထာင္ ရလိုက္တယ္ဆိုျပီး ေနာက္ပိုင္းဒီလိုဘဲ
ဆက္သြားေနမလား။
အင္း...ေမာင္ဒီးကေတာ့အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ဘဲ အဲဒီ႐ံုးက ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ေနာက္ဆို ပို႔သူဘယ္သူ ဘာေတြပို႔လိုက္တယ္ ၾကိဳတင္မသိရဘဲနဲ႔ေတာ့
ဘာေတြေရာက္ေနေနသြားမထုတ္ေတာ့ပါလို႔ စိတ္ပို္င္းျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား။

'DD'
စာၾကြင္း။ ။ ေမာင္ဒီးသူငယ္ခ်င္း အဲဒီဝန္ၾကီးဌာနက အရာ႐ွိကို ၾကံဳလို႔ေျပာျပလိုက္ေတာ့
ဟာသတစ္ခုလိုဘဲ သေဘာက်ရယ္ေမာပါတယ္။ ေနာင္ဒီလိုပစၥည္းထုတ္ခ်င္ရင္ သူတို႔
ကို အကူအညီေတာင္းရင္ အခက္အခဲမ႐ွိႏိုင္ေၾကာင္း။ ဒါမွမဟုတ္လဲ ဆိုင္ရာဝန္ထမ္းကို
ေငြေပးလိုက္ရင္ (သူတို႔အေခၚ ေရေလာင္းလိုက္ရင္) ခုလိုခက္ခဲမွာမဟုတ္တဲ႔အေၾကာင္း
ေျပာပါတယ္။ ေမာင္ဒီကေတာ့ အေသးအမႊားကိစၥျဖစ္လို႔ အကူအညီမလိုခ်င္ေၾကာင္း၊
ေရေလာင္းဘို႔ကေတာ့ ...ေနာင္လဲဒီလိုပစၥည္းေတြကိုသြားမထုတ္ေတာ့ေၾကာင္း၊
ပို႕ေပးတဲ့သူေတြကိုလည္းေနာင္မပို႔နဲ႔ေတာ့လို႔ေျပာလိုက္ျပီလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ရဘူးတဲ့သင္ခန္းစာအရည္အတြက္က အေတာ္မ်ားလို႔ ခပ္တည္တည္
နံပါတ္တပ္လို္က္တာ။